زندگی بایدکرد
گاه باتلخی راه, گاه بایک گل سرخ

“گاه بایک دل تنگ”

گاه باید رویید درمیان باران

گاه باید خندید باغمی بی پایان

نیوتن اگر جاذبه را درست می فهمید!

معشوقه اش از درخت متنفر نبود.....

و در دفتر خاطراتش نمی نوشت:

اشک های من هم به زمین افتاد،

اما تو سیب را ترجیح دادی!!!

چه ظریفانه است خلقت قلب آدمی.... به تلنگری میشکند...

به لحنی می سوزد...

برای دلی میمیرد... به نگاهی جان می گیرد.... و به یادی می تپد..

ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻣﯿﺒﺎﺭﯾﺪ 

ﺍﺯ ﺩﺭﺯﻫﺎﯼ ﮐﻔﺶ ﮐﻬﻨﻪ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﺳﺮﺩﯼ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ. 

ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﻧﺎﻧﻮﺍﯾﯽ ﺭﺩ ﻣﯿﺸﺪ ﺍﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺮﯾﺪ ﻧﺎﻥ داغ، 

ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﻣﺮﻭﺍﺭﯾﺪ ﺷﺒﯿﻪ ﺗﺮ ﺑﻮﺩ 

ﺧﺪﺍﯾﺎ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﺖ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﮕﻮ..............